Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de septiembre, 2020

Toque fondo a los 20 y pocos

Tocar fondo para mi, ha sido una bendición , al principio, un poco amarga pero al final muy dulce. Cuando estaba en ese pozo oscuro, no veía salida, y cada día ese lugar oscuro se volvía menos luminoso. Un día, me cansé de luchar, me daba igual lo que me sucediera y con ello, las esperanzas, cada vez más se volvían más pequeñas, llegó un punto, en que ni las notaba en mí. Exactamente no me acuerdo como fue, pero .. algo dentro de mi me hizo clic, y ese clic, se tradujo en hacer lo más revolucionario que puede hacer una persona que es aceptar su ignorancia , su forma de pensar y, sobre todo, aceptar que ese pozo no es de nadie que es, únicamente, tuyo y que lo has ido construyendo sin ser consciente.  Una vez has tomado consciencia, sobre tu vida, te das cuenta, que no sabes nada que todo lo que antes te movía, que todo lo que pensabas etc no es tuyo. Y es aquí, donde decides ; Si bloquearte y estancarte o abrazar fuerte el bloqueo y avanzar, caminar, pedir ayuda, estar contigo mi...

Reflexión

 Nilda Chiaraviglio ( psicoterapeuta) dijo una vez:  "En una gran tormenta , quien se rompe primero ? A) Un gran roble B) Un bamboo (¿Cuál eliges y porque?) El que esta más fuerte, más se romperá (roble) y el que más se dobla y más flexible es (bamboo) , es el que aguanta más las tormentas. Cuando más rígida sea tu posición y más estructurada es, más difícil será estar en un mundo donde hay permanente transformación, cambio" Después de elegir el roble o el bamboo o ninguno de los dos y al leer la explicación de Nilda , cual ha sido vuestra reflexión?

El crid d'auxili

Tu que sempre has estat aquí  Jo que em distreia amb facilitat  Tu que em deies a crits que estaves molt més aprop meu  Jo que em frustrava perquè et cercava i no et trobava  Tu que un dia no vas poder més , i vas decidir ''marxar-te'' Jo que en aquell precís instant , em vaig adonar  Que tu eres jo i que verdaderament m'estava perdent.  Que totes aquelles cridades d'atenció ( ansietat , nerviosisme , estrès etc) només eren senyals que m'advertien que no estava focalitzant bé ,que allà a on em dirigia no era el meu camí , no era el que jo realment desitjava. A partir d'aquest moment , m'he adonat compte , que és una sort haver-me trobat perquè al trobar-me, tot ,pero absolutament, tot, cobra sentit , tens més capaçitat de gestionar les situaciones , començes a coneixer-te i amb això et duu a que tu realment coneguis que és el que vols a la teva vida i sobretot t'adones que tu ets els teu amor de la teva vida i que consequüentment ets la persona m...